بررسی رابطه خودکارآمدی با سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و عوامل همراه آن در پرستاران

زمینه و هدف: سبک زندگی الگوی منحصر به فردی از ویژگی‌ها، رفتارها و عادات‌هایی است که هر فرد از خود نشان می‌دهد و به‌عنوان شاخصی از سلامت جسمی‌ به شمار می‌رود. مطالعه حاضر با هدف تعیین خودکارآمدی و سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و عوامل همراه در پرستاران قم انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش مقطعی - تحلیلی بر روی 237 نفر از پرستاران شاغل در علوم پزشکی قم انجام شد. اطلاعات با استفاده از دو پرسشنامه استاندارد سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و پرسشنامه خودکارآمدیShere  گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی مستقل، ضریب همبستگی و مدل رگرسیون خطی، با روش گام‌به‌گام صورت گرفت. یافته‌ها: میانگین سن افراد مورد بررسی، 04/32 سال و 70% مؤنث بودند. میانگین نمره کلی سبک زندگی و نمره خودکارآمدی به ترتیب برابر 10±1/59 و 9±46/72 به دست آمد. متوسط نمره کل سبک زندگی و برخی ابعاد آن شامل: مسئولیت‌پذیری، خودشکوفایی، حمایت اجتماعی و تغذیه در پرستاران با خودکارآمدی خوب، به‌طور معنی‌داری بالاتر بود (05/0>p). همچنین بین حمایت اجتماعی و سن، رابطه معنی‌داری وجود داشت (015/0>p). مدل رگرسیونی نشان داد با افزایش خودکارآمدی، نمره سبک زندگی افزایش می‌یابد (05/0>p). نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه، نمره سبک زندگی پرستاران کمی ‌بالاتر از متوسط است و این گروه شغلی، خودکارآمدی بالایی در بهبود سبک زندگی خود دارند، اما مسئولیت‌پذیری بالا در حرفه پرستاری سبب کاهش فعالیت فیزیکی شده است.